Kendi nabzını tutabilmek - Cenk

Şimdi ben kendimi hiçbir şeye zorunlu kılmadan, neden olduğunu anlamadığım ve aslında pek hoşuma gitmeyen derslerin ya da okumaların mesela, sınavlarına girmeden, sorgulamadan geçen günlere her gece içimde büyük bir anlamsızlıkla elveda demeden gözlerimi samanyolunu izlerken kapatıyorum her geçen güne. Bir eko-köyde, doğanın ortasında, kendime ihtiyacım olan zamanı vererek, nabzımı her an tutup kendimi her an daha iyi tanıyarak, hayatta neler yapmak istediğimi, nelerle uğraşmak istediğimi, nelere değer verip nelerin bana görece daha önemsiz geldiğini her geçen gün daha iyi kavrayıp günlük hayatıma ve geleceğime kendinden daha emin adımlarla ilerleyen bir Cenk’im. Kendimi şehrin, şehirdeki sistemlerin (bu okuldur, iştir pek farketmeksizin) sığlığı, yüzeyselliği ve felç ediciliğinden sıyırdım ve her an aktif olarak düşündüğüm, sorguladığım ve her geçen günü doyasıya deneyimlediğim bir düzen kurdum. Bu demek değil ki bir gün geri dönmeyeceğim ama bilinmesi en önemli nokta şudur ki eminim bu deneyimin ardından, bu farkındalıkla şehre geri döndüğümde o felç edici pasiflik beni böylesine yaralayamayacak. Kendimle bağlantıda olmayı her gün pratik ettiğim için kendime bu kötülüğü istesem de yapamayacağım. Pandemi zamanında sağlığın  ne kadar önemli olduğunu kavramış olan bir dünya olduğunu varsayarak insanın kendi nabzını tutmasının ve kendine ve ihtiyaçlarına kulak vermesinin de ne kadar önemli olduğunu anlayacağınızı düşünüyorum.